Programma Avondconcert woensdag
Johannes Brahms (1833-1897)
Cellosonate in e-klein op.38
Wie Melodien zieht es mir
Liebestreu
Feldeinsamkeit
Benjamin Kruithof I cello
Ana Bakradze I piano
Antonín Dvořák (1841-1904)
Delen uit Pianotro nr.4 delen 4-5-6
Delta Pianotrio:
Gerard Spronk | viool
Irene Enzlin | cello
Vera Kooper | piano
Robert Schumann (1810-1856)
Pianokwintet op.44
Chianti Ensemble:
Shin Sihan I viool
Yamen Saadi I viool
Takehiro Konoe I altviool
Alexander Warenberg I cello
Nathalia Milstein I piano
Johannes Brahms en Robert Schumann, een ingewikkelde relatie. De oudere componist ontdekte de jongere in 1853 en was meteen diep onder de indruk, en omschreef Brahms zelfs als ‘een lieveling van de Muzen’. Maar terwijl hij dankbaar leerde van en leunde op Schumann, ontwikkelde zich een nog warmere relatie tussen het jonge talent en Clara Schumann, vooral toen Roberts geestelijke gezondheid nauwelijks vier maanden later sterk achteruit ging. Zij fascineerde de 14 jaar jongere man: een gevierd pianiste, echtgenote van zijn mentor, bij hun eerste ontmoeting al moeder van zes kinderen, kortom een ideale vrouw. Na Roberts dood (1856) trouwde Clara niet met Brahms, maar desondanks bleef ze de rest van haar leven jaloers als hij zich voor iemand anders interesseerde. Benjamin Kruithof, winnaar van het Nationaal Cello Concours 2020, speelt vanavond de Cellosonate op.38. Daarnaast bewerkte hij nog drie prachtige liederen, nu ohne Worte.
Schumanns Pianokwintet stamt uit het ‘kamermuziekjaar’ 1842. Met drie schitterende strijkkwartetten op zijn conto besloot hij zijn ervaring met strijkers te combineren met zijn eigen instrument, de piano. ‘Vol kracht en frisheid,’ zo klonk dit kwintet Clara Schumann in de oren terwijl ze flarden opvang uit Roberts componeerkamer. Het koppel had een lastige tijd achter de rug, onder meer toen vader Wieck zich op alle mogelijke manieren tegen hun huwelijk had verzet. De optimistische tint van dit werk in Es-groot is dan ook geen toeval, of zoals Schumann zelf schreef: ‘het leeft echt’.
