Programma Cello for Breakfast

Claude Debussy (1862-1918)
Cellosonate, L135

Sergej Rachmaninov (1873-1943)
Andante uit Cellosonate op.19

Ástor Piazzolla (1921-1992)
La grand tango

Wytske Holtrop | cello
Katsura Mizumoto | piano

Met zijn grote symfonische werken en stukken voor piano achter zich, droomde Debussy van zes sonates, elk voor een ander soloinstrument. Met dit nieuwe repertoire hoopte hij het concertleven te verrijken door terug te grijpen op de heldere expressie en precieze en geconcentreerde vorm van de grootste Franse barokcomponisten als Couperin en Rameau. Uiteindelijk raakten slechts drie van de geplande sonates voltooid, de cellosonate uit 1915 als eerste. Overeenkomsten met barokmuziek zullen je trouwens niet in het oor springen, en het Parijse publiek bleef vooral na het tweede deel Sérénade verward achter. Debussy zelf stelde de titel Pierrot fâché avec la lune voor, een mooi beeld om in het achterhoofd te houden bij dit expressieve werk.

Voor krachtige melodieën kan je altijd terecht bij Sergej Rachmaninov. De Cellosonate, ongetwijfeld zijn meest geliefde kamermuziekstuk, is geen uitzondering. De toonsoort Es-groot zou kunnen spreken voor de lente, zodat de emotionele uitbarsting op het hoogtepunt kan voelen als een diepe inademing, een bevrijding, voordat cello en piano tevreden mijmerend in rust het werk afsluiten.

Piazzolla’s Grand tango draagt – net als een onwaarschijnlijk aantal cellowerken die inmiddels absolute klassiekers zijn – een opdracht aan Mstislav Rostropovich, die het werk pas acht jaar na compositie in 1990 voor het eerst zelf speelde in New Orleans. Vooral de slotsectie van het werk zit vol technische uitdagingen, alles om het vlammende vuur te vangen in muziek.